Zdarzyć się mogło...i nastało...
Odnalazłem zgubionego niewiadomego rodaka w mieście rodzinnym w otoczeniu Przepiękno-cudownych Dam!!!
Wyszliśmy do siebie, szukając drogi do Piękna werbalnego...w między czasie odcuwalne dodatkowo znaki wymownej ciszy...
Zdaniem moim pomruki, szepty nie słyszalne rozmówców są wyrazami bliskości, sensualnego porozumienia w sześcio dziurkowym dywanie i poprzez taki nadmuchany biało-czerwony ceremonial...wobec nieobeznanego
mnie nabiera znaczenia...zanim nastanie bardzo głośna cisza...
Dziękuję za wystawę gdzie kazdy żestowne zdanie jest Nauczycielem...
Nauczycieliem cierpliwym i prowokującym///
Czy grane w ten sposób jest banalne?
Czy grane o tym jest zarozumiałością?

Może...
Ale takim rodzajem zarozumiałości, dzięki której oddaje się ukłon nie aktorom, ale Ich wykonaniu!!!